In 2018 werd Stichting DOEH mede door secretaris Cora van Eijsden en voorzitter Heidi Daenen opgericht. De stichting heeft een duidelijke visie en daar wil ze voor gaan, ‘’Je wil eigenlijk het gebied wel leefbaar. Groen, veilig en leefbaar voor mens en dier, dat hoop je te bereiken.’’

De regendruppels zijn te zien in de plassen die zich in de weg gevormd hebben, in deze door een grote grijze wolk overkoepelde straat vinden we het thuis van de stichting. Met een vriendelijke glimlach opent Cora de voordeur van haar huis. Mijn jas wordt aangenomen en weggehangen aan een kleerhanger en we nemen plaats aan de keukentafel. We raken meteen in gesprek over één van de dossiers die de stichting behandelt terwijl ze wat te drinken inschenkt. Al snel komt ook Heidi de keuken binnen, licht verbaasd kijkt ze, ‘’ik ben toch op tijd?’’. Ik leg uit dat ik te vroeg was en ze neemt plaats op de houten stoel aan de andere kant van de tafel. Door het raam van de warme en karakteristieke keuken zien we de regenbui die rustig doorjakkert.

Hoe de stichting is ontstaan vertellen ze terwijl Cora Heidi een warme kop koffie aanreikt. Stichting DOEH is een organisatie die opkomt voor inwoners uit Ermelo én Harderwijk. Ermelo is een gemeente die zijn eigen donkere regenbuien met zich meedraagt. Voor Cora kwam deze niet gepaard met regendruppels maar met stank van eendenslacht. De geur doordrong meer dan de frisse lucht die men verwacht wanneer zij uit de veiligheid van haar eigen huis verlaat. Zowel Cora als Heidi besloten hun problemen rondom beleid van bedrijven bij de gemeente hoorbaar te maken. Na de regen hoort immers zonneschijn te komen.

Met wat als cynisme geïnterpreteerd kon worden, werden ze aangeraden eens met elkaar rond de tafel te gaan zitten, ‘want een klacht aanhoren was geen probleem, maar er kan niet voor elke individuele klacht een oplossing komen’, werd aan Heidi uitgelegd. ‘’Toen hebben we er een derde bij gezocht en een stichting opgericht. Zo zijn we dus begonnen’’.

Een nieuw plan voor een asielzoekerscentrum in Ermelo wordt door de gemeente, wiens transparantie met regelmaat in twijfel getrokken wordt, naar buiten gebracht. Vol verbazing schrijven Cora en Heidi vanuit de stichting een brief aan de gemeente. We vinden het vreemd dat we niet meegenomen zijn in besluitvorming en we geen informatie hebben gekregen, wordt in deze brief zwart op wit benadrukt.

Toen klonk de beltoon van de telefoon, het was de burgemeester. ‘Ik wist niet dat jullie ook nog wat anders deden’, klonk het aan de andere kant van de lijn. Stichting DOEH is er zeker voor meer er is echter één dossier dat ook veel aandacht opeist legt Cora in dit telefoongesprek uit. ‘’Dat een buurtvereniging hier verderop’’, Heidi wijst opzij, ‘’wel geïnformeerd wordt is uitermate slecht’’.

In de gemeente reikt de stichting een helpende hand. Contribuanten stellen vragen, en de stichting gaat ermee aan de slag met de hoop op positieve transformatie. Wel kijken ze uitvoerig of dit bij hun doelstellingen past. Zo hebben ze een keer iemand gehad die bij de stichting bezwaar maakte tegen een plan om tiny houses te plaatsen. Een leeg stuk grond waar de natuur nog volop kon bloeien en de dieren vrijuit konden lopen. Een prachtig groen stuk natuur van de Veluwse gemeente onder haar hoede nemen, daar konden ze zich wel in vinden. Als ze dan later van de gemeente horen dat dit is omdat hij daar zelf huizen neer wilt zetten, dan trekt de stichting zich terug.

Digitaal kunnen contribuanten de voortgang van de stichting op de voet volgen. Ook in persoonlijke ontmoetingen ontvouwen zich kansen voor de stichting, als een helpende hand die reikt naar de lokale gemeenschap. Heidi schuift aan tafel met negen omwonenden van de genoemde locatie voor het asielzoekerscentrum. ‘Wie schuiven we naar voren als spreker?’. De vraag is belangrijk, een sterke spreker is niet alleen handig, maar de sleutel tot effectieve inspraak. ’S Heeren Loo, Drielandenvereniging en gemeente Harderwijk worden door Heidi ingelicht en geven indien nodig een terugkoppeling. Dit onderwerp wordt opnieuw aangesneden in de gesprekken onder omwonenden, als een terugkerend hoofdstuk in het gezamenlijke verhaal van de buurt. Wat voor tegenwicht is er verzameld om in te spreken?

De stichting houdt haar deuren open voor het publiek uit Ermelo en Harderwijk. Ze behandelen meer dan één dossier en hopen hierbinnen niet alleen bladzijdes om te kunnen slaan maar ook boeken te kunnen sluiten. ‘’Je hoopt natuurlijk succes te boeken, dat vind ik sowieso belangrijk.’’. De stichting heeft bij het helpen van mensen geen winstoogmerk op het geweten. Het is beter te beschrijven als vrijwilligerswerk, betaald krijgen ze namelijk niet. Ondanks dat doen ze het met veel passie en willen ze mensen met hetzelfde verhaal samen brengen in een hoofdstuk en via stichting DOEH hoorbaar maken. ‘’Binnen wat wij hebben doe je wat je kan en ik denk dat wij daar best wel leuk mee bezig zijn zoals we het nu doen.’’ Zo breekt de grijze wolk hopelijk snel open en kan de gemeenschap van Ermelo genieten van de zonnestralen.