Ik moet eerlijk zijn, ik had op 6 februari nog best wel mijn twijfels over de wijk Emmermeer. Dit was de dag dat ons project in Emmen echt startte. Sterker nog, ik was zelfs vol vooroordelen. De verhalen die ik in de lokale media over de had gelezen waren dan ook weinig rooskleurig. Verpaupering, criminaliteit, drugsoverlast; you name it. Dat zijn de onderwerpen die de revue passeren op het moment dat je Emmermeer intikt in de zoekmachine.

De weken daarop bleef ik – en volgens mij mijn groepsgenoten ook – de wijk met een cynische blik bekijken. Zinnen zoals: “Daar zullen ze ’s nachts vast drugs gebruiken”, “Wat een dooie boel” en “Dat voortuintje ligt er ook lekker bij” vielen tijdens de gesprekken dan ook niet uit de toon.

Maar gestaag veranderde er iets. Ik sprak met meer en meer Emmermeerders. Hierdoor begon ik de wijk langzaam maar zeker in een ander daglicht te zien. Een trotse wijk, een wijk met potentie.

De renovaties die in volle gang zijn, geven de buurt beetje-bij-beetje een nieuw elan. Er verschijnt een lach op het gezicht van Emmermeer. Het werd mij duidelijk dat wijk veel meer te bieden heeft dan zijn imago deed vermoeden.

Nu ik vandaag, zo’n vier maanden na mijn eerste bezoek aan deze oudste wijk van Emmen, stap ik met een heel ander gevoel de auto in dan dat ik had toen ik hier de eerste keer uitstapte. Een gevoel van bewondering heeft het cynisme doen vervangen. Emmermeer heeft z’n ware aard laten zien. Een wijk vol leven. Een wijk vol verhalen.