Het is stil in de Bleekdwarsstraat in Deventer. Ondanks dat het pas vier uur is, is het al bijna donker. Achter sommige de meeste gordijnen glinsteren de lichtjes van een kerstboom. In de verte steken de vier lichtmasten van De Adelaarshorst, het voetbalstadion van Go Ahead Eagles, fier af tegen de donkerblauwe lucht. Bij Kitty staat geen kerstboom te pronken in de kleine woonkamer. Het getik van breinaalden overstemt de muziek uit de radio nog net niet en de geur en walm van sigaretten is niet te missen. De schrille stem van Kitty klinkt vanuit de keuken. “Heb je toevallig zin in een bak koffie?”. Het geluid van de tikkende breinaalden stopt. “Ik lust wel een bakkie”, zegt Charlotte, de dochter van Kitty, die aan tafel zit, terwijl ze een doos tabak en een sigaret filter uit haar tas pakt. “Koffie komt eraan”, roept Kitty. Ondertussen wordt een sigaret in het automaatje van Charlotte gerold.

Er wordt aan de deur gebeld. Kitty loopt de gang op en opent de voordeur. De kamerdeur gaat open. “Hey Mariet, leuk dat je er bent”, roepen de vrouwen in koor. Mariet, al jarenlang de beste vriendin van Kitty, pakt een van de drie stoelen, schuift hem aan tafel en krijgt ook een bak koffie aangeboden. Mariet pakt het kopje en roert met een lepeltje door de zwarte koffie. Elke donderdag schuiven Charlotte en Mariet aan, aan de kleine eettafel van Kitty, om creatief bezig te zijn met wol. Op de tafel liggen vier bollen wol in de kleuren geel, rood, wit en zwart.

Charlotte haalt een pakket A4’tjes uit haar tas, waar het aantal steken op staan die Kitty moet maken. “64 geel”.

Kitty is begonnen aan een nieuw breiproject. “Dit wordt een kussen voor in de fietswinkel van Rudy, een kennis van me”. Geconcentreerd pakt ze haar breinaald op, draait een lus en haalt de naald weer uit de lus.

“Al twee keer moest ik alles weer uit elkaar halen”, zegt Kitty. “Dan had ik weer een steek laten vallen, of ik was zo druk in gesprek met Charlotte dat mijn concentratie wegviel. Deze keer gaat het me in één keer lukken”, zegt ze resoluut, terwijl ze een slok van haar koffie neemt.

Na haar kop koffie leeg te hebben gedronken pakt Kitty haar breinaalden weer op. “15 rood”, het getik van de breinaalden overstemt het geluid van de radio. Mariet neemt geduldig een slok koffie en kijkt toe hoe Kitty de ene na de andere steek maakt. Vierenzeventig jaar geleden werd Kitty zogenaamd met breinaalden in haar hand geboren op een boerderij in Voorst. Een paar klompen aan de muur in haar woonkamer zijn een tastbare herinnering van haar jeugd.

“Vorige week waren Evert en ik vijftig jaar getrouwd”. Kitty pakt het houten herinneringsbord van de grond dat ze van een aantal familieleden heeft gekregen. Evert hoort het gesprek aan terwijl hij in zijn luie stoel tv kijkt. Met gekreun komt Evert zijn stoel uit en al waggelend baant hij zich een weg naar de schuur. Vijf minuten gaan voorbij, hij komt terug met een boor in zijn rechterhand. Kitty geeft hem het bord, waarna Evert zijn boormachine tegen de muur zet. Het oorverdovende geluid van de boor doet iedereen aan tafel opschrikken. Het stof valt op de vloer. Het bord hangt!

“Oh, wat hang ‘ie mooi!”, roept Kitty. Vijftig jaar getrouwd klinkt erg lang, maar kwam volgens Kitty vroeger vaak voor, zeker binnen haar leefwereld. Kitty groeide namelijk op in een gezin van Jehovagetuigen en ging vanuit die traditie ook als Jehovagetuige door het leven. Op jonge leeftijd is ze al getrouwd en raakte jong zwanger. Kitty en Evert verhuisde van het platteland naar de Bierstraat in Deventer.

“Vroeger was het hier veel gezelliger. De buren kwamen dagelijks bij elkaar over de vloer voor een bak koffie, dat is nu wel anders.” Kitty heeft nu nog maar weinig contact met haar buren en eigenlijk alleen nog familie komt op visite.

Kitty pakt een aantal fotomappen uit de oude kast die naast het kleine tafeltje staan. Ze bladert door de mappen met foto’s. Veel herinneringen uit het turbulente leven van Kitty zijn in deze mappen opgeslagen. Na flink te hebben gebladerd door verschillende mappen laat ze vol trots een aantal foto’s zien van breiwerken die ze met de breiclub heeft gemaakt. Foto’s met daarop kilometerslange sjaals in de kleuren geel en rood, de clubkleuren van Go Ahead Eagles, die de wijk versieren. Een roodgeel ingepakte Waag op de Brink en het volledig met roodgele breisels ingepakte huis van de Syrische Christina. Met heel veel plezier kijkt Kitty terug op de periode toen deze werkstukken met de breiclub zijn gemaakt.

De breiclub heeft enorm veel impact op het leven van Kitty en haar tweede dochter Rosalie. De club brengt Kitty en Rosalie veel plezier tijdens het breien en haken. Kitty geeft aan dat ze al van jongs af aan breit, maar door de breiclub wordt ze geïnspireerd en ontwikkelt ze meer interesse voor het maken van bijzonder breiwerk. Daarnaast heeft de Buurtfabriek, waar de breiclub is gevestigd, veel nieuwe contacten opgeleverd voor zowel Kitty als Rosalie. “We voelen ons echt verbonden en spreken elkaar nu veel vaker dan voorheen”, zegt Kitty.

De tijd vliegt voorbij en de visite maakt aanstalten om naar huis te gaan. Kitty zwaait Mariet en Charlotte uit. De avond valt als Kitty haar tas met breiwerkjes en naalden weer tevoorschijn haalt. Vanavond gaat ze weer langs bij de breiclub in buurthuis De Buurtfabriek. Het is slechts enkele minuten lopen naar De Buurtfabriek. Ze belt aan en wordt binnengelaten door projectleidster Saskia.

“Goedenavond dames!”, roept Kitty de kleine maar gezellige ruimte in. Ze zoekt een plekje aan de lange tafel en begint direct met breien. Ze is begonnen aan een nieuw kussen. Naast de kleuren rood en geel breidt ze er ook nog zwart en wit in. “Is leuk voor de afwisseling”.

De dames praten, lachen en breien wat af. De twee uur breiclub vliegen voorbij en na een flink aantal steken, grappen en grollen gaan de dames weer naar huis. “Nou, ik ga maar weer op huus an!”. Kitty pakt haar naalden en bollen wol, trekt haar jas aan, slaat haar sjaal om en loopt de deur uit.  Alleen loopt ze naar huis.

Kitty had het zoals altijd weer erg gezellig bij De Buurtfabriek. Zo lang Kitty het fysiek aan kan zal ze blijven breien en wekelijks aanschuiven bij de breiclub.

Volgende week staat de breiclub met een kraam op de Beestenmarkt om nieuwe leden voor de breiclub te werven. Want samen breien is veel leuker dan alleen. Echt succesvol is de breiclub nog niet met het werven van nieuwe leden. Helaas wordt de club door het wegvallen van een aantal breisters kleiner en is het lastig om het voortbestaan te garanderen. Voor Kitty en de andere breisters is de donderavond van de breiclub een belangrijk moment in de week. Een avond waarin ze hun lief en leed delen met elkaar, uit hun isolement komen en vriendschappen sluiten. Er is hen dan ook veel aan gelegen om de breiclub te laten voortbestaan en vertrouwen erop dat de  organisatie van De Buurtfabriek in staat is de komende jaren nog een aantal leden aan te brengen.