Op een koude woensdagavond loopt Mariët door haar geliefde wijk Pathmos. De laagstaande winterzon werpt een gouden gloed over de karakteristieke arbeiderswoningen in Pathmos. De wijk, gebouwd voor vooral textielarbeiders in de late 19e eeuw, ademt nog altijd de sfeer van vervlogen tijden. De smalle keienstraatjes, ooit bedoeld voor paard en wagen, kronkelen tussen de rode bakstenen huizen. Hier en daar glinstert het licht van straatlantaarns op de hobbelige klinkers, het doet vele buurtbewoners herinneren aan een tijd die ze enorm missen.

Mariët Beukert woont al ruim 30 jaar in de wijk Pathmos en heeft de wijk in vele opzichten zien veranderen. Ze kijkt naar het oude pand tegenover het buurthuis De Boei, wat ooit een bakkerij was. “Hier haalde vroeger iedereen in Pathmos z’n brood,” Het doet haar denken aan vroeger. “Toen liep je ’s avonds laat nog zonder zorgen over straat. Kinderen speelden tot de lantaarns aan gingen en je achterdeur kon je gewoon open laten. Nu durf ik mijn fiets niet eens meer onbeheerd buiten te laten staan.” Ze vind dat de wijk niet meer voelt als authentiek. “Pathmos was ooit een echte volksbuurt,” zegt ze. “Dat gevoel wil ik terug.” Mariët geeft als voorbeeld dat ze amper de buren kent die twee huizen verderop wonen.

Het idee ontstaat

Eenmaal thuis, in haar knusse woonkamer, bespreekt Mariët haar zorgen met buurvrouw Sandra, deze zorgen gaan vooral over de veiligheid in de buurt. “Er worden drugs gedeald onder de poortjes. Bij de buurvrouw verderop werd er midden in de nacht een ruit ingegooid.” Verteld Mariët. De twee buurvrouwen hebben het erover dat Pathmos ooit een plek was waar je je veilig kon voelen en iedereen in je buurt kende je bij naam, wat er ook voor zorgde dat iedereen naar je om keek. Maar de laatste jaren voelt de buurt anders. Maar ze hadden ook meerdere keren opgemerkt in de wijk dat buurtbewoners behoefte hadden aan een algemene buurtapp, tot op heden bestonden er al wel WhatsApp-groepen, maar die waren vaak beperkt tot één straat of een handjevol bewoners. De twee buurvrouwen gingen meteen aan de slag, ze wilde snel een buurtapp maken maar dan niet alleen voor de straat, maar voor de gehele wijk Pathmos. Met als doel: “Een vangnet hebben. Vroeger keek je uit voor elkaars spullen en kwam je nog vaak bij je buurvrouw om een kopje suiker te lenen. Nu moet je elkaar digitaal zien te vinden.” De buurtapp moet volgens Mariët een stukje veiligheid terugbrengen in de wijk.

In minder dan twee weken was de buurtapp in werking gezet, De aanmeldingen stroomden binnen tot wel ruim 175 leden. Maar het loop nog niet helemaal zonder slag of stoot. De buurtapp wordt eerder gebruikt voor dagelijkse ergernissen in plaats van noodgevallen. Kapotte straatlantaarns, kapotte kliko’s, vermiste katten en auto’s die verkeerd geparkeerd staan, maar ook meldingen die er wel toe deden eindigden vaak in een discussie. De buurtapp staat er vol van. Mariët merkte al snel dat dit niet zo langer kan. Hierdoor maakt ze met Sandra een nieuwe Whatsappgroep: een “chit-chat-groepsapp”. Hier zouden buurtbewoners wel uitgebreid met elkaar kunnen praten, discussies voeren of reageren op de meldingen van de buurtapp.

Na nog een aantal hectische weken, heeft Mariët inmiddels de buurtapp goed onder controle, maar uit het niets bereikte de chaos in de buurtapp een nieuw hoogtepunt. Buurbewoners meldden dat er dode duiven op straat lagen, door onderzoek van de politie bleek dat de duiven waren neergeschoten met een luchtbuks. Binnen enkele minuten barstte er weer een verhitte discussie los. Mariët zag de berichten binnenstromen tijdens haar werk. Ze weet dat ze meteen moet ingrijpen. “Soms voel ik me net een politieagent,” Ze verwijderde een paar leden en verwees anderen naar de chit-chat-groepsapp. “Soms verwijder ik mensen. Soms laat ik het gaan, het is vermoeiend,”

Voor Mariët gaat de buurtapp verder dan alleen digitale communicatie. Het is een onderdeel van een grotere missie: het herstellen van het “ons-kent-ons”-gevoel in Pathmos. Daarom zet ze zich ook vrijwillig in voor buurtevenementen.

Of het nu gaat om een zomerfeest met stormbanen en waterglijbanen, een spookachtige Halloween-tocht door de straten, of een gezamenlijk versierde kerstboom op het plein – Mariët regelt het allemaal. Ze weet zelfs budget bij de gemeente los te peuteren voor deze activiteiten. “Pathmos was ooit een echte volksbuurt,” zegt ze. “Dat gevoel wil ik terug.” De buurtapp is slechts één middel in die strijd. Want hoewel digitale tools helpen, weet Mariët dat echte verbinding offline begint. “Een app kan mensen informeren, maar het echte contact moet op straat gebeuren. Bij de school, in het buurthuis en tijdens een feestje.”

Pathmos lijkt op een kruispunt te staan. Aan de ene kant zijn er de problemen: overlast en het langzaam verdwijnen van sociale banden. Aan de andere kant zijn er mensen zoals Mariët, die zich inzetten om de wijk levendig en verbonden te houden. Dat de wijk verandert, is wel duidelijk. Niet terug naar hoe het was. Maar misschien wel naar iets nieuws. Als weer op een avond van werk naar huis loop, hoort ze gelach bij De Boei. Buurtbewoners praten bij de ingang. Mariët glimlacht. Het begint hier, stapje voor stapje.