Door: Zuzanna Sikora

LELYSTAD – Op een sombere woensdagmiddag vult een van de zalen in het buurtcentrum van de Zuiderzeewijk zich met het enthousiaste geklets van twaalf kinderen. Een jongetje in een blauw shirt roept luid: “Oeoeoe–ik-.” Maar voordat hij zijn zin kan vervolgen, zegt de elfjarige Selma Nuri: “Ssst, Danielle zei net dat we rustig moeten doen.”Het jongetje haalt schouderophalend adem, maar luistert wel.

De groep vervolgt hun weg naar de nu nog stille knutselkamer, waar de tafels al zijn gedekt met gekleurde placemats, potloden en papier. In het midden staat een karaf met drinken, een schaal met gesneden groenten en fruit. Vrijwilligers wijzen de kinderen hun plekken aan. Het geschuif van de krukken en vrolijke kinderstemmen vult de zaal. Terwijl Selma neerplonst op haar plek, zegt een van de vrijwilligsters: “Het is nu stil, je kan alleen mijn stem horen. We zijn hier om iets moois te maken voor de eenzame mensen in de wijk.”

Kinderwijkraad

De kinderen verzamelen zich, zoals elke donderdagmiddag om 15.00 uur, in wijkcentrum Zuiderzee. De kinderwijkraad, opgericht begin 2024 door buurtwerkers Wendy van Amsterdam en Danielle Jonkhoff biedt kinderen van 9 tot 12 jaar een platform om mee te praten over belangrijke onderwerpen in de wijk. De Zuiderzeewijk, waar 79 procent van de bewoners een niet-westerse achtergrond heeft, staat bekend om zijn culturele diversiteit. Dit maakt het creëren van een gevoel van saamhorigheid uitdagend, maar de kinderwijkraad zet zich actief in om dit te versterken.

“In de wijk wonen best veel eenzame mensen, vorige week hebben we overlegd hoe we die mensen een blij gevoel kunnen geven tijdens de kerstdagen. We hebben besloten om iets moois voor ze te maken,” zegt Selma met een glimlach op haar gezicht.

Creatief in actie

Met dat idee zijn de kinderen deze middag aan de slag gegaan. Aan lange tafels vol kleurige knutselspullen werken ze aan tekeningen en sleutelhangers die later bij eenzame bewoners in de wijk bezorgd zullen worden. Selma luistert net als alle andere kinderen aandachtig naar de instructies van de vrijwilligers. Wanneer de uitleg voorbij is, breekt de boel los. Stoelen schuiven, stemmen gonzen, en de kinderen duiken enthousiast in hun werk.

Een jongen aan het uiteinde van de tafel roept ineens: “Die tekening van jou is echt lelijk!”
Selma, met roze strikjes in haar vlechten, kijkt op van haar eigen kerstboomtekening. “Hey, zijn jullie nu al vergeten wat we vorige keer hebben geleerd?“ zegt ze met een verbaasde uitdrukking. “We moeten elkaar met respect behandelen.”

“Elke week ziet de middag er anders uit”, vertelt Selma. “ Meestal beginnen we met een spelletje, wij komen natuurlijk uit school en dan hebben de meeste kinderen in de groep heel veel energie. Daarna gaan we bezig met iets voor ons thema, tussendoor lekker snacken  met groenten en fruit en dan is het alweer tijd om naar huis te gaan.”

Solliciteren

Alle kinderen moesten solliciteren om lid te worden van de kinderwijkraad. “Het was best spannend om op gesprek te komen,” zegt Selma. “Eerst kwam Wendy langs op school vertellen wat de kinderwijkraad was. Daarna kregen we een formulier waarop we moesten invullen waarom we mee wilden doen, en uiteindelijk werden we uitgenodigd voor een gesprek.”

De kinderwijkraad biedt niet alleen ‘populaire’ kinderen een kans om iets te veranderen, maar ook de stillere kinderen krijgen de ruimte om zich uit te spreken. Voor Selma was dit de reden om zich aan te melden. “Ik kom niet uit Lelystad,” vertelt ze, terwijl ze haar tekening verder inkleurt. “Vroeger woonde ik in Almere, en daarvoor ben ik met mijn ouders gevlucht uit Afghanistan. Ik kende de wijk niet en vond het moeilijk om vrienden te maken. Toen Wendy langskwam, wist ik meteen dat ik mee wilde doen.”

“Ik was zó blij toen ik hoorde dat ik in de kinderwijkraad mocht!” Vertelt ze enthousiast. In het begin was het spannend, maar uiteindelijk bleek het een hele positieve ervaring. “Ik heb veel nieuwe vrienden gemaakt en het leukste is dat ik al mijn ideeën kan delen en dat er écht naar me wordt geluisterd.”

Motiemarkt 2024

Het is dan ook niet alleen het luisteren naar anderen dat telt, maar juist het actief delen van ideeën. Zo deed de kinderwijkraad op 12 juni 2024 deed de kinderwijkraad mee aan de jaarlijkse motiemarkt in Lelystad.

“Ik en een paar andere kinderen merkten dat er veel speeltuinen voor jonge kinderen in de Zuiderzeewijk zijn. Maar voor ons, oudere kinderen, is er weinig te doen. Veel kinderen zitten op hun telefoon, en dat is niet altijd goed,” zegt Selma. Hun idee voor de skillsgarden werd goed ontvangen, en op 24 september 2024 werd er 7.500 euro toegewezen voor de bouw van de speeltuin. “Toen we hoorden dat de speelplek zou worden gebouwd, waren we heel erg trots.”

‘Ik hoop dat we nog veel dingen mogen veranderen in de wijk. Al is het iets kleins, voelt het goed om iets positiefs te doen voor deze wijk.”

Wie ó, wie ontvangt een kaartje?

De klok tiktokt half 5 wanneer de gele deur van het lokaal met een ruk wordt opengeslagen. Selma kijkt achterom als de stem van Ronnie Lans, buurtwerker van de Zuiderzeewijk, boven het geroezemoes van de kleurende kinderen uit klinkt. “Hallo, jongens en meisjes. Er is mij verteld dat jullie een vraag voor me hebben, dus vraag maar raak!”

De kinderen beginnen tegelijk door elkaar te praten, maar Lans onderbreekt. “Niet allemaal tegelijk, even de handen opsteken.” Meteen schieten bijna alle handen omhoog. Een klein meisje met blond haar, die naast Selma zit, wordt uitgekozen. Zij vertelt over de kaartjes voor de eenzame bewoners. Lans glimlacht en zegt: “Dat lijkt me een heel mooi idee. Als jullie overleggen wanneer jullie de kaartjes willen rondbrengen, zorg ik voor de adressen.”

Een half uur later zijn bijna alle kinderen klaar met het versieren van hun kerstkaartje. Ook Selma legt haar potlood neer. Terwijl ze naar haar kaartje kijkt, vertelt ze over haar eenzame buurvrouw. “Haar dochters zijn ver weg verhuisd, dus ze is vaak alleen tijdens de feestdagen. Het lijkt me heel erg leuk als zij een van deze kaartjes zou krijgen, dan weet ze dat iemand aan haar denkt tijdens de feestdagen.”

Stilte

Na het versieren van de kaartjes helpen de kinderen de vrijwilligers met het opruimen van de tafels. “Ik heb nu al zin om volgende week alle kaartjes rond te brengen,” zegt Selma enthousiast, terwijl ze haar kaartje aan een van de vrijwilligers geeft. Zodra iedereen klaar is, trekt Selma haar felgroene regenjas aan. Samen met de andere kinderen verlaat ze het lokaal, terwijl de ruimte langzaam terugkeert naar de stilte die het eerst had.