Een thuisgevoel

Ria de Leeuw is misschien niet de meest opvallende verschijning in het kleine stadje Nijkerk. Maar met haar 85-jarige leeftijd is zij nog ongelofelijk bij de tijd en fit. Haar grijze haren vormen een zachte kroon op haar hoofd, haar vriendelijke ogen worden omringd door kraaienpootjes. Maar zonder deze uiterlijke kenmerken zou je Ria niet veel ouder schatten dan 70 jaar jong. Toch voelt er iets niet goed. Iets in de ogen van Ria geeft haar geheim weg. De vermoeidheid en de spanning is terug te zien in haar diepblauwe ogen. Het is duidelijk te zien dat Ria het niet makkelijk heeft gehad. 

Oorspronkelijk komt ze uit het pittoreske Laren, maar het lot bracht haar naar Nijkerk, dichtbij haar dochter. Hoewel haar dochter onlangs naar het bruisende Amsterdam is verhuisd, is zij niet alleen. Haar zoon woont in de huidige mooiste stad van Europa samen met zijn drie kinderen. Dit is voor Ria een enorme steun. Niet lang geleden gebeurde er iets heftigs in haar leven, iets wat zij niemand toewenst. 

Van de een op de andere dag werd haar dochter dakloos. Na een lange zoektocht naar onderdak vond zij haar ‘thuis’ in een kas. Helaas was het in de kas in de gure wintermaanden erg koud en tijdens de verpletterende zomerhitte veel te heet. Dit was absoluut geen pretje. Niet voor haar dochter maar ook zeker niet voor Ria

Zij maakte zich deze periode enorm zorgen om haar dochter. Maar ze stond machteloos… En zo raakte zij overspannen. Slapeloze nachten en liters tranen later besloot zij om iets te doen voor zichzelf. Iets waardoor zij haar frustratie door machteloosheid kon uiten. 

In deze periode deed zij precies wat zij nu nog steeds doet: op de fiets stappen en naar het Paashuis vertrekken. Dit doet ze regelmatig, haar trappers draaien vol energie ondanks haar respectabele leeftijd. De energie die zij krijgt van het gezellig buurthuis maakt het de tocht helemaal waard. Het warme en gezellige Paashuis is haar steun en toeverlaat. Hier kan zij altijd terecht, ontmoet ze nieuwe mensen en kan zij haar zorgen even vergeten. 

Bij binnenkomst wordt mevrouw De Leeuw begroet door de eigenaresse, Els, met een zachte glimlach. Het voelt als thuiskomen voor Ria, een gevoel dat ze haar dochter ook toewenst. Ze nam plaats aan haar vaste tafeltje bij het raam, waar de herfstzon haar gezicht streelde terwijl ze uitkeek over het rustige straatbeeld van de wijk. Als ze zo alleen zit raakt ze toch weer verzonken in gedachten over haar dochter. Daar zit ze dan. Met haar koude handen door het gure herfstweer om haar kopje thee gevouwen. Wachtend op gezelschap. 

Plots gaat de deur open. “Greetje, wat ongelofelijk gezellig dat je er weer bent.” roept Ria. Je merkt meteen dat ze een dosis energie en geluk krijgt. Greetje besteld snel een cappuccino en ploft neer op de stoel naast Ria. In de twinkelende ogen van Ria is zichtbaar dat ze zit te popelen om iets te vertellen aan Greetje. Ze heeft nieuws, en niet zomaar nieuws: groot nieuws. Haar dochter heeft namelijk nieuw onderdak gevonden. Ze trekt nu in bij een van haar beste vriendinnen. Een huis waar de verwarming heerlijk aanstaat in de winter en waar de zomerhitte buiten blijft zodra de dagen weer langer worden. Eindelijk gaat het de goede kant op met haar dochter. En dat merkt ze aan alles in haar lijf. Een warm gevoel van blijdschap en opluchting vult haar lichaam wanneer ze het goede nieuws vertelt aan haar tafelgenoot. 

Zo praten ze nog uren met elkaar. Samen delen ze verhalen over hun leven, de ups en downs, de vreugde en het verdriet. Ria vertelde over haar tijd in Laren, de zorgen over haar dochter en over de vreugde die ze voelt nu het allemaal wat beter gaat. 

Zo zaten de dames een hele tijd. Net zolang tot de gastvrouw hen vriendelijk vroeg om het pand te verlaten. Het buurthuis gaat dicht, morgen is er weer een dag met verse koffie en een stukje taart. In het warme Paashuis, waar verhalen zich weven tussen koffie en gesprekken, is mevrouw de Leeuw een stille bron van inspiratie. Haar reis, hoe moeilijk ook, laat zien dat ook achter de onopvallende verschijningen een verhaal schuil gaat. En er een kracht schuilt die de last van het verleden kan overwinnen en plaats kan maken voor een stralende toekomst. 

Met dit stralend gevoel stapt Ria weer op de fiets. Ze ziet de toekomst positiever in en kan niet wachten tot de zon, zowel letterlijk als spreekwoordelijk weer volop gaat schijnen.

Haar ogen zijn veranderd. De vermoeidheid en spanning die eens in haar diepblauwe ogen te lezen waren, zijn nu vervangen door een glinstering van herwonnen innerlijke rust. Met haar fiets in de hand en haar grijze haar als een kroon op haar hoofd loopt ze richting het fietspad. Waar ze opstapt en de toekomst tegemoet rijdt.