Foto: Pixabay

Ze heeft onderweg al een luisterend oor geboden. De ene keer gaat het over het mooie weer, de andere keer over eenzaamheid en beperkingen. Met een volle boodschappentas in elke hand stapt Martine Kazimier over de drempel van de voordeur van één van haar klanten. Achterstallig onderhoud, overgroeide tegels en niemand die er wat aan doet. Ze zet de boodschappen neer en als haar een kopje koffie wordt aangeboden wijst ze die met pijn in haar hart af. Ze is taxichauffeur, geen sociaal werker. Ze mag eigenlijk maar tot de voordeur van haar klanten komen. Een verzekeringsdingetje. De weduwe wiens kinderen en kleinkinderen te ver weg woonden om haar boodschappen te halen, die door ouderdom niet meer zelf kan autorijden of fietsen en die met de rollator nauwelijks door haar eigen voordeur kwam moet ze achterlaten.

 Ze wil meer betekenen voor de mensen die het zo hard nodig hebben.

Ze zit vast in de begrenzing die ze heeft in haar functie als taxichauffeur en gaat op zoek naar een nieuwe slag. Toen ze als chauffeur begon, was dat geen zorgvuldig uitgekozen carrièreswitch. Samen met haar man had ze een varkenshouderij. Toen ze van hem scheidde moest ze een manier vinden om haar kinderen te onderhouden. Er moest een inkomstenbron komen die haar en haar gezin ruimte bood om de scheiding een plekje te geven. De taxi wordt een acht jaar-durende overbrugging. Ze rijdt nu ouderen, gehandicapten en zakenlieden rond. Dat ze door deze baan ontdekt dat ze het leuk vindt om met mensen te werken, had ze van tevoren niet gedacht. Een praatje maken en een luisterend oor bieden: het is nu dagelijkse kost voor Martine. Ze wil meer betekenen voor de mensen die het zo hard nodig hebben. Aangezien de storm van haar scheiding na zoveel jaar is overgewaaid, durft ze het aan: Ze is klaar voor een nieuwe uitdaging.

Ver hoeft ze niet te zoeken. De gemeente start een pilot waarmee ze mensen willen bereiken die hulp nodig hebben. Ze zoeken nog medewerkers. Een project genaamd de Stuw zal ervoor zorgen dat bewoners van de wijken waarin ze actief zijn in Hardenberg er niet alleen voor staan. Dit project zal de gaten moeten opvullen die te klein zijn om er een sociaal werker op te zetten. Het zal twee jaar lang duren. Geen garantie op succes. Geen uitgelegde route. Gewoon een probeersel. Het brengt risico’s met zich mee, maar die wegen niet op tegen wat het voor haar kan opleveren. Martine durft het aan en solliciteert voor de functie van buurtconciërge. Ze wordt niet meteen aangenomen. Een ander krijgt de functie waar ze haar zinnen op had gezet. Dat zorgt ervoor dat ze zich af gaat vragen of ze dan wel geschikt is voor dit werk. Totdat de telefoon gaat en de persoon aan de andere kant van de lijn zegt dat ze haar tóch willen hebben voor de functie. Het plan voor de Stuw is veranderd, waardoor ze nu twee personen op dezelfde functie willen hebben. Ze wordt aangenomen en krijgt een jaarcontract. Geen functie-invulling. Ze moet haar eigen pad uitstippelen. Dat is iets wat ze lastig vindt. Martine houdt van structuur en regelmaat en dat zet ze graag door in haar werk. Toch is ze niet bang. Dit is wat ze wil en als de pilot niet zal lukken levert het haar toch contacten en ervaring in dat wereldje op en kan ze vast wel iets nieuws vinden in dezelfde richting.

“Buurtconciërge” staat er op de achterkant van de trui die ze aanheeft tijdens haar werk. Zelf zegt ze liever buurtcoördinator, want buurtconciërge vindt ze de lading niet dekken. Mensen denken door die naam ook dat ze de takken op de stoep aanveegt of dat ze ’s avonds door de buurt surveilleert voor de veiligheid. Wat ze wel doet is precies wat ze mistte toen ze nog taxichauffeur was. Ze stapt binnen bij mensen die hulp nodig hebben. Als de voordeur opengaat staat Martine daar met haar glimlach en zachte, stralende ogen klaar. Met een vrolijke toon stelt ze zich voor en terwijl ze een hand geeft dansen haar donkerblonde krullen om haar gezicht. Als ze een kopje koffie aangeboden krijgt, wijst ze die alleen af omdat ze liever water lust. Vaak komt ze over de vloer bij oudere mensen die door lichamelijke beperkingen niet meer alles zelf kunnen doen. Zodra de koetjes en kalfjes zijn besproken en het belangrijke op tafel komt, gaat Martine aan. Mensen weten vaak niet waar ze hulp voor moeten vragen en dat probeert ze los te peuteren. De kleinste signalen, zoals kortademigheid en onkruid tussen de tegels, pikt ze op. Ze vervangt ook wel eens een peertje, of werkt wat snoeren weg waarover gestruikeld kan worden. Voor grotere klussen zoals heggen snoeien en ramen lappen schakelt ze vrijwillige hulpdiensten in. Daarnaast biedt ze ook een luisterend oor. Vaak blijft ze veel langer plakken dan vooraf de bedoeling was, maar dat maakt haar niets uit. Dat vindt ze onderdeel van haar functie.

Martine heeft haar eigen functie als buurtconciërge – of buurtcoördinator, zoals ze het zelf graag noemt –  aangekleed. Door samen te werken met de sociaal werkers van de buurt loopt het geheel als een geoliede machine. Ze heeft deze pilot met beide handen aangepakt en haar functie onmisbaar gemaakt. Als taxichauffeur heeft ze door de jaren heen voelsprieten gekweekt voor hulpbehoevende mensen en kan ze met haar warme uitstraling en lieve vlotte babbel tot de kern van de problemen bij mensen thuis komen. In een functie zonder handleiding tekent Martine haar eigen routekaart. Eentje die recht naar mensen toe leidt.