De bladeren en takjes kraken onder de zolen van mijn schoenen als ik onderweg ben naar het gezellige Paashuis liggend in de wijk Paasbos in Nijkerk. Terwijl de eerste zonnestralen doorkomen tussen de net natgeregende bomen turen mijn ogen rond in de wijk. De rust en openheid van de mensen valt me op. Mijn hand pakt de koude ijzeren deurklink van het Paashuis vast en eenmaal binnen ontmoet ik een vrouw met een indrukwekkend verhaal. Ik vraag voorzichtig of ik met haar mee zou mogen lopen. ‘Ja hoor!’, zegt ze enthousiast.

Door: Sanne Van Belle

We lopen naar de seniorenwoning van de vrouw, liggend op de hoek van de straat. Adri van Soeren, 72 jaar, komt vaak met plezier in het Paashuis. Ze woont sinds zes jaar geleden, sinds haar pensioen, in de wijk Paasbos in Nijkerk. Ze vertelt dat ze hier erg prettig woont en dat ze het een fijne wijk vindt. Toch heeft ze een nare gebeurtenis meegemaakt. ‘In Februari is er een inbraakpoging gedaan bij mij thuis. Ik was op vakantie en mijn buurvrouw zag het gebeuren, maar zij dacht in eerste instantie dat er bij haar werd ingebroken. Toen ik thuis terug keek op de camera’s, zag ik dat er niet bij haar werd ingebroken, maar bij mij!’, zegt Adri geschokt.

‘Drink je thee of koffie?’, vraagt Adri. ‘En met een koekje erbij?’, zegt ze terwijl ze de rol met biscuitjes neemt. Al zittend op een comfortabele stoel in haar moderne keukentje is ze druk bezig met het voorbereiden van een kopje thee. ‘Alsjeblieft’, zegt Adri terwijl ze mij het warme theewater in een gedetailleerd kopje aanreikt. Ik zie foto’s aan de hoge muren hangen in haar woonkamer. Waarschijnlijk van familieleden en geliefden. Ik vraag naar een foto waar Adri met een man opstaat. Ze pakt het fotolijstje trots vast. ‘Dat is mijn vriend! Ik voel me veiliger als hij er is en ik slaap veel beter. Hij komt bij mij in de weekenden. Een soort latrelatie’, vertelt ze met een opgewekte blik.

‘Het is een kamper die bij mij heeft ingebroken. Hij heeft al in de gevangenis gezeten. Die vent staat bekend door de hele buurt en zorgt voor veel overlast samen met zijn vrouw terwijl hij illegaal inwoont bij zijn zoon. Hij bedreigt iedereen en hij probeert in te breken door te liegen dat hij van de thuiszorg is of dat hij zogenaamd het water moet controleren. Dit doet hij vooral bij ouderen. Na de inbraakpoging heb ik de camerabeelden meteen op Facebook gezet. Ik kreeg veel reacties van mensen uit de buurt, daar heb ik veel steun aan gehad’, vertelt Adri. Ondertussen horen we de regendruppels tikken op het raam. De zon verdwijnt langzaam naar achter om plaats te maken voor de dreigende wolken. Adri doet de ramen gauw dicht. ‘Voor het naar binnen regent’, zegt ze lacherig.

‘Ik heb aangifte gedaan bij de politie. Ze hebben notities gemaakt, maar konden verder niets doen. Al kijkend naar Netflix werd ik op een avond gebeld door een anoniem nummer. Ik lette er niet op, dus nam de telefoon op. Tot mijn verbazing was het de man die een tijdje geleden probeerde in te breken bij mij. Hij verzon allerlei excuses en werd boos dat ik de beelden op Facebook had gezet. Hij kafferde mij overal voor uit en trapte mij compleet de grond in’, Adri voelde zich ontzettend bedreigd en ze wist niet hoe haar telefoonnummer bekend was geworden. ‘Ik heb toen weer aangifte gedaan, maar de politie heeft er verder niks meer mee gedaan. Ze doen eigenlijk net te weinig, en van de gemeente heb ik ook niks gehoord’, vertelt Adri met een teleurgestelde blik in haar ogen.

Adri wijst naar de rolluiken die ze doelgericht heeft geplaatst. ‘Ik heb maatregelen genomen, door rolluiken aan te schaffen en extra camera’s te nemen. Dan wordt er minder makkelijk naar binnen gekeken en voel ik me toch wat veiliger. Ik heb dit gedaan vanwege de inbraakpoging. Ik ben niet bang aangelegd, maar ik vind dat je verantwoordelijkheid moet nemen, tegenwoordig moet je jezelf beschermen. Ik heb nooit echt stress gehad of moeite gehad om de inbraakpoging te verwerken, maar ik doe altijd een dubbelcheck. Daarnaast kan ik niet op tegen die jonge gasten, die slaan me zo op de grond, dat is wel angstaanjagend. Als ik met mijn hond ga wandelen, loop ik wel alleen waar de lantaarnpalen staan. Ik ben bewust voorzichtiger geworden’, zegt Adri argwanend. ‘Ik verwacht wel dat het nog een keer zal gebeuren, maar dan moet er met grof geweld ingebroken worden. Ik heb mijn huis nu veel beter beveiligd dan voorheen. Er komen vast wel weer een paar mensen die het zullen proberen, maar ik ben nu meer op mijn hoede.’

Afsluitend bedank ik Adri voor haar gastvrijheid en vraag haar of ze later nog een kopje koffie zou willen drinken in het Paashuis met mij. ‘Je bent een leuke enthousiaste meid. Jij komt er wel’, vertelt ze me met een lieve blik in haar ogen. Met een fijn, opgewekt gevoel vervolg mijn tocht door de dikke vallende regendruppels, richting het Paashuis.

Foto: Adri van Soeren, privébeeld.