“Nu is mijn kans!”, moet de duif, die we voor het gemak Doris noemen, hebben gedacht. Ze maakt een snelle vlucht naar de plataan tegenover. Deze herbergt vooralsnog een groep huismussen, die het eigen dachten te hebben gemaakt. Langs het winkelcentrum staan met enige regelmaat voedselkraampjes, wat Doris niet vreemd is, gezien haar enigszins bourgondische bouw. Wat Doris in haar hyperfocus waarschijnlijk niet doorhad, is het groepje ouderen in het buurthuis halverwege de vlucht. Zij hebben ernstigere zaken om zich over te bekommeren dan een duif.

“Zwart graag”. De eerste koffie wordt gezet. De vlucht van Doris was zichtbaar door het raam, maar is niet opgemerkt. Alle aandacht gaat naar de waan van de dag: “Het wordt hier steeds drukker, hè!”, roept iemand. “Ja, maar kijk eens naar die massa’s mensen die ons land binnenkomen”, zegt een ander. De ouderen knikken instemmend. “Het lukt die Faber maar niet om dat tegen te gaan”, wordt vervolgd. “Maar”, zegt een van de ouderen, “ze doet wel gewoon haar best hè.” “Dat is zo”, is de conclusie. 

Er worden op dit moment geen asielzoekers opgevangen in Nijkerk, maar dat zit er wel aan te komen: “De gemeente Nijkerk werkt aan vier kleinschalige opvanglocaties voor asielzoekers. Deze locaties bieden plaats aan 278 asielzoekers, verspreid over de gemeente”, geeft de gemeente aan. De eerste locatie, aan de Beurtschipper 3, is klaar voor gebruik in juli dit jaar. In december daaropvolgend opent de tweede locatie aan de Nijverheidsstraat 7. Later volgen er nog twee. 

Alhoewel ik als schrijver van dit artikel niet de hele dag duiven volg in Paasbos, kan ik mij zo voorstellen dat Doris niet uitsluitend te vinden is bij dit winkelcentrum. Mocht Doris door heel Nijkerk vliegen heeft ze haar vleugels vast wel eens uitgeslagen boven de woningen van de 40 statushouders die te vinden zijn in Paasbos. Als ze hier over een tijdje weer komt zijn het er alweer 66. Hoewel haar duivenoren normaal toegespitst zijn op Germaanse klanken, kan ze zich ook opmaken voor Slavische taalconstructies: er komen 240 Oekraïense vluchtelingen in speciale chalets.

De hoeveelheid en het gemak waarmee er wordt gesproken over de opvang van asielzoekers, heeft veel weg van de gesprekken over het weer. “Weertje, niet?”, en “Lekker hè, dat zonnetje”, worden afgewisseld met gesprekken over iedereen die voorbij de vertrouwelijke Europese grenzen het licht ziet en misschien wel hierheen komt. Zo ook in Paasbos, waar de asielzoekers niet onbesproken blijven, terwijl buiten identieke ecosystemen zich voltrekken.

Ook Doris zit diep verwikkeld in een bijna sociologisch schouwspel. Alhoewel ze, zo op mijn schrijversoog, trots op de plataan staat afgeschilderd, lijkt ze niet helemaal op haar gemak. Dat zou natuurlijk te maken kunnen hebben met de mussen een paar meter verderop. Die zouden zomaar, binnen afzienbare tijd, een ware reconquista kunnen inluiden om Doris te verdrijven. Was de prijs die Doris met alertheid moet betalen de promotie naar de plataan het waard?

Het is nog te vroeg om de zorgen van Doris te kunnen legitimeren. Ook de zorgen van de buurthuisbezoekers kunnen worden betwist, maar ze zijn niet uitzonderlijk, ondanks de afwezigheid van deze groep in de nabije omgeving. Hier en daar pikt Doris onvrede op bij de mensen bij viskraam of de tuinen waar ze overheen vliegt.Ze geeft prominent acte de présence in de omgeving, alhoewel zij zich weer op een nieuw spanningsveld bevindt.

Doris is doorgevlogen naar de Nijverheidsstraat 7. Alhoewel dit volledig toevallig is, betreft het een cruciale plek voor de zorgen in Paasbos. In een verlaten kringloopwinkel met een groot houten bord met de tekst ‘gesloten’ erop worden dit jaar asielzoekers opgevangen. De locatie ziet eruit alsof het elk moment in elkaar kan storten, identiek aan het draagvlak voor asielzoekers. De donkere ingang, de grijze stenenmassa in de tuin en de erbarmelijke parkeerplaats: het is duidelijk dat de locatie vernieuwing behoeft.

Het antwoord of Doris een definitief onderkomen heeft weten te maken van de plataan, blijf ik je verschuldigd. Maar reken er maar niet op. Doris is waarschijnlijk, net als vrijwel iedere houtduif, zeer opportunistisch. Als er woensdag weer een viskraam staat, verhuist ze daarheen. Als de lunchpauze van de scholieren start, gaat ze het spoor van croissantkruimels achterna. De in haar tocht ontmoette asielzoekers, statushouders en andere mensen zullen ook toetreden tot haar ecosysteem. Bij elke nieuwe intrede van een groep hoort een aanpassingsperiode. Die is dan weer afhankelijk van hoe anderen reageren op de nieuwkomer. Zolang Doris de kruimels najaagt en platanen verovert, zal ze er waarschijnlijk weinig van merken.