De finale die alles veranderde in Keizerslanden

Het is maandagochtend, een lentebries streelt mijn gezicht, de hete koffie in mijn favoriete rode mok met gele lijnen verwarmt mijn handen. Ik zwaai naar Hettie, de oude buurvrouw die net aankomt lopen. “Wil je ook een bakkie koffie?” Met onze gezichten in de zon, koffie in onze handen kijken we uit naar wat ons te wachten staat. Vandaag is allesbehalve gewoon, het is de dag van dé belangrijkste wedstrijd van het seizoen.

De straten zijn doordrenkt met rood en geel, als een vlam die zich over de wijk verspreidt. De spanning is te voelen, mensen kijken om zich heen en lopen net iets sneller. De zwarte adelaar van het Go Ahead Eagles-logo wappert trots op de vlaggen, kinderen rennen lachend over de stoep met sjaals om hun nek, veel te groot voor hun kleine lichamen.

Een man hangt uit het raam boven de rode voordeur, zijn lichaam ver uitgestrekt. Hij wil het rood en geel persoonlijk over de wijk leggen. De rood-gele stof wappert in de wind, als een startsein voor de hele straat. Iedereen lijkt mee te doen. Keizerslanden versiert zich vandaag, klaar voor iets groots.

De man kijkt naar beneden en herkent me. Zijn ogen twinkelen en een glimlach verschijnt. “Hé Gerard! Weet je nog? De finale van zestig jaar geleden?” Mijn hart slaat even over. “Toen was het anders,” zeg ik. “Feyenoord in de Kuip… maar het land keek niet zoals nu.” En toch denk ik vandaag weer even terug aan toen. Maar vandaag gaat het ergens om.

Zestig jaar geleden hing er een ander gevoel in de wijk, een vanzelfsprekende saamhorigheid, zelfs in de stilte aanwezig. In de jaren die volgden is het me opgevallen dat dat gevoel steeds minder is geworden. Niemand lijkt elkaar meer te kennen tegenwoordig, maar vandaag is het er weer. De wijk voelt weer als vanouds. Het oude vuur laait weer op, aangewakkerd door de oplopende spanning.

Terug naar het verleden

Bij het stadion staan mijn oud-teamgenoten al bij het busje. We gaan samen naar de wedstrijd in De Kuip. Zestig jaar geleden stonden we daar zelf, in de finale van de KNVB Beker. De beelden flitsen weer voorbij… Die bal was zeker een meter uit. Een meter! Iedereen zag het, behalve die oelewapper van een scheidsrechter, die niet floot. En ja, ze scoorden. Feyenoord won met een gestolen doelpunt. Een gestolen finale! We waren woest. Schreeuwen hielp niet, protesteren had geen zin. Het doelpunt bleef staan, alsof we gek waren, alsof het allemaal inbeelding was. Na het eindsignaal liepen we zwijgend naar de kleedkamer. De bittere stilte van onrecht. De woede zat diep, als een brand die je niet uit kunt krijgen.

Het moment van de waarheid

Het is 17:55. Het voelt alsof elke seconde langer duurt. De spelers betreden het veld. Het publiek ontploft alsof er een vuurwerkshow de lucht in schiet. Het geluid is overweldigend. De spanning is te snijden, als een dunne draad die elk moment kan breken.

Dan, net voor het fluitsignaal, zeg ik tegen mijn vriend. “Gelijkspel. Penalty’s. We winnen. Vijf tegen vier.”

De stilte voor de storm

18.00u

We kunnen eindelijk beginnen… Onze jongens zien er wat gespannen uit, maar ik heb er alle vertrouwen in.

18.07u

Ai… die linksback komt helemaal vanaf eigen helft opzetten en niemand grijpt in… Nauber niet, Deijl niet. Ze laten ‘m gewoon lopen. Hij haalt uit… Poeh, gelukkig hebben we Jari nog! Wat een redding.

18.09u

Oef… dat gaat fout. Llansana speelt de bal zo in de voeten van de tegenstander. Dan gaat het razendsnel, combinatiespel, alles in één tempo. Parrott wordt diepgestuurd en krult de bal richting de bovenhoek… Maar gelukkig hebben we Jari nog! Wat een reflex! Die Busser is een topkeeper.

18.37u

Wat een geweldige pass van Nauber, precies in de loop van Smit. Die neemt ‘m feilloos aan en speelt meteen door. Eindelijk een echte kans! Ik spring op… Maar recht op de keeper.

18.47u

Rust. En adem uit

19.12u

Oei, dat been van Kramer is wel hoog… De scheidsrechter wijst naar de stip. Shit… Parrott staat al klaar. Hij kijkt naar de bal, neemt zijn aanloop… En daar gaat ‘ie! Hij blijft koel, schiet de bal strak naar de hoek. 0-1. Verdorie. Ik zie de teleurstelling en frustratie. Maar de strijd is nog niet voorbij…

19.54u

Nog twee minuten. Alles of niets. Kramer slingert de bal voor. HANDS! De scheidsrechter wijst naar de stip. Deijl pakt de bal. Geen woorden, alleen die blik in zijn ogen. Hij móét dit doen. Hij loopt aan. Mijn hart bonkt in mijn borst, harder bij elke stap. RAAK. 1-1.

20.10u

De penalty’s beginnen. Alles ligt nu in de handen van de keepers. De spanning is te snijden.

AZ begint. Meerdink neemt de eerste.

Vol in de kruising.

Geen schijn van kans. Jari kon de bal alleen maar horen.

Nu is het onze beurt. Deijl legt neer, loopt aan, focust.

Deijl stuurt Owusu-Oduro de verkeerde kant op.

Raak!

De beurt aan Koopmeiners

Jari weer kansloos.

Deze moet erin. De spanning giert door mijn lijf. Owusu-Oduro raakt de bal met zijn vingertoppen aan. Heel even dacht ik: dit gaat mis. Maar Tengstedt scoort!

Opluchting. 2-2

Hun derde… Buurmeester mist! Ik schreeuw het uit.

Onze derde? Milan Smit doet een panenka, doelpunt. 3-2.

Mijn hart begint harder te kloppen. Mijn handen worden steeds natter.

Onze Jari redt weer! Lahdo mist.

De beslissende… Dirksen, ons jonkie komt naar voren, geen bal geraakt dit duel. Ik durf niet meer te kijken.

Hij kijkt, loopt, schiet

BAM! GOAL!

En De Kuip ontploft.

We hebben gewonnen.

In De Kuip barst het feest los, maar niets kan tippen aan het feest dat in Keizerslanden in Deventer is uitgebroken. Het geluid dat door Keizerslanden raast is niet te beschrijven. Het is geen juichen. Het is geen zingen. Het is een oerkreet. Alsof de hele wijk tegelijk de longen uit het lijf schreeuwt. Auto’s toeteren, ramen gaan open, mensen hangen met vlaggen uit het dakraam. Op het plein vallen vreemden elkaar in de armen, mensen huilen, schreeuwen, dansen. Jong en oud, zij aan zij. Alsof al die jaren van wachten, hopen, verliezen en weer doorgaan nu samenkomen in dat ene moment.

Maar het grootste feest moet nog komen: de huldiging die de stad nog lang gaat herinneren.

De huldiging van onze helden

Woensdagavond komt Keizerslanden opnieuw tot leven. Al vroeg beginnen mensen zich te verzamelen in de straten: buren, families, vriendengroepen, allemaal in rood en geel. Vlaggen om de schouders, sjaals in de lucht, gezichten vol trots.

Samen lopen ze richting de stad. Een stoet van honderden, misschien wel duizenden, die allemaal hetzelfde willen: erbij zijn, het voelen, het vieren. Kinderen op de schouder van hun vader, iedereen loopt mee. Uit ramen klinkt muziek, mensen zwaaien, sommigen sluiten zich nog halverwege aan. De hele wijk beweegt richting de huldiging, alsof er een magneet ligt in het hart van Deventer.

Het soort dag waarop buren elkaar weer aankijken. Vreemden samen zingen. Waarin vlaggen meer betekenen dan kleuren. Misschien… heel misschien is dit het moment waarop een wijk weer weet hoe het voelt om iets samen te beleven.

Was dit alleen een bekerfinale?

Of is dit het begin van iets groters?