Harrie schuifelt op zijn door slippers bedekte voeten over zijn terrein. Het felgroene gras is hoog en het kriebelt aan zijn enkels. Hoewel er geen officiële looppaden zijn, schetst de platgestampte begroeiing toch een soort pad. De zon schijnt fel in Harries ogen en zijn oren worden gevuld met het gezang van de vogels en het geritsel van de bomen. Terwijl zijn tuin rust uitstraalt, zit zijn hoofd nog vol. De podcastopname met de oude burgemeester van Zeewolde van eerder die ochtend dwaalt nog door zijn hoofd. Het gesprek ging over een succesvol opgezet AZC in Zeewolde. Een verhaal dat volgens Harrie afwijkt van de vele sombere en heftige verhalen die in de media overheersen. Een kant van negativiteit en conflict. Hij vindt dat het anders verteld kan worden, anders verteld moet worden.

Ondertussen heeft hij de omelet die zijn vrouw had klaargemaakt al koud laten worden. Toch blijft hij lopen. Hij loopt langs de zelfgemaakte moestuin, waar de gewassen niet netjes op een rij liggen, maar kriskras door elkaar, gewoon hoe ze zelf willen groeien. Terwijl Harrie verder loopt, wordt het platgestampte gras vervangen door hoge sprieten waar loslopende kippen kakelend doorheen scharrelen. De dieren mogen loslopen op het terrein; er is bijna geen plek onbereikbaar voor ze. Alleen de moestuin is afgesloten met een hekje. Dat is ook wel nodig, anders zouden de gewassen in een mum van tijd kippenvoer worden.

Met de gedachte ‘we willen het anders’ begon hij jaren geleden samen met zijn vrouw ’t Natuurlijkhuus: een creatief centrum met als uitgangspunt om terug te gaan naar de basis, naar eenvoud. Die visie begon bij henzelf. Dat betekent niet alleen loslopende kippen en een eigen moestuin. Daar komt veel meer bij kijken. Zo is het huis geschilderd met natuurverf voor temperatuurregulering, staat het vol met tweedehands meubels en heeft het een grasdak dat eruitziet als een heel eigen ecosysteem. Ook in hun leefstijl veranderden er dingen. Zo bleven voor hen vlees en alcohol al gauw liggen, want het blijven rare dingen voor het mensenlichaam, vindt Harrie. Dan kan hij wel meegaan met de slogan: ‘liever te dik in de kist dan een feestje gemist’, maar hij kan je verklappen dat zo’n liedje op een feest heel anders zingt dan op een crematie.

Toch wilde hij niet stoppen bij de verandering van alleen zijn eigen leefstijl. Samen met zijn vrouw zag hij een kans om mensen te inspireren om op een natuurlijke manier te leven. Volgens Harrie is de omgang van de mens met elkaar en de natuur momenteel namelijk een doodlopende weg. En die weg is niet vol te houden. Met ’t Natuurlijkhuus probeert hij een oplossing te laten zien: dat de doodlopende weg toch nog een afslag heeft, die we met elkaar moeten nemen.

Ook in zijn journalistieke werk probeert hij die koerswijziging te laten zien. Met hierinSalland wil hij tonen dat het ook met de journalistiek anders kan: van een zendende massamedia naar een platform waar het publiek ook actief wat te zeggen heeft. Waar je samen, journalistiek en publiek, de informatieverspreiding onderhoudt. Want Harrie vindt dat we niet alleen in de natuur onszelf zijn kwijtgeraakt, maar ook in de informatieverstrekking; dat we als samenleving de draad zijn verloren in het absorberen van informatie. En een democratie kan alleen goed werken op een goed geïnformeerde samenleving. Harrie doet dit op allerlei verschillende manieren; van documentaires naar podcasts naar columns. Ook organiseert hij initiatieven rondom samenkomen. Hij noemt een sterke sociale kern namelijk ook een vorm van duurzaamheid. Daarbij gaat die sociale kern verder dan directe familie; het gaat ook over het gedag zeggen tegen de mevrouw die je elke week tegenkomt in de supermarkt.

Harrie stopt bij de vijver. De kuil met water, die Harrie en zijn vrouw zelf hebben uitgegraven, glinstert onder de felle zonnestralen. Midden op het water dobbert een vlot en aan de oever staan twee plastic stoeltjes gericht naar het water. De plas is omringd door bomen. Er zijn maar enkele bomen geplant op het terrein. Het overige groen is ontstaan doordat de natuur zijn eigen gang kon gaan. Het straalt rust uit. Plots wordt de rust verbroken door gesnater van twee grote grijze ganzen. Met uitgeklapte vleugels komen ze tevoorschijn. Harrie schrikt amper en is niet verbaasd, er is namelijk een kans dat ze jongen hebben. En ook dat is nou eenmaal onderdeel van het leven bij ’t Natuurlijkhuus.

Toch is er genoeg weerstand, zowel bij hierinSalland als bij ’t Natuurlijkhuus. Maar dat houdt hem niet tegen. Zo ziet hij een mogelijkheid die voorbij die weerstand gaat, een mogelijkheid om elkaar beter te begrijpen, waar er daarna samen gezocht kan worden naar een oplossing.

Hoewel Harrie stapje voor stapje terug wil naar de basis, het samenleven met elkaar op een natuurlijke manier, kost dat tijd en werk. Het is niet alleen een kwestie van de kippen loslaten en de bomen laten groeien. Volgens hem is het een kwestie van informeren en verbinden, langs weerstand gaan en elkaar telkens blijven opzoeken. Om toch samen die afslag te nemen, in plaats van het doodlopende pad alleen te bewandelen.