Het is een frisse zonnige ochtend in Zwartsluis waar de mist nog over de weilanden ligt. Vandaag komen verschillende ondernemers uit Dalfsen en omgeving samen bij het crowdfunding evenement van de ‘Grannies on Waves’. Trea ten Kate kijkt uit over het stromende water langs Jachthaven De Kranerweerd. De lucht is stil, de rivier glinstert zacht in het ochtendlicht. Ze ademt diep in en sluit haar ogen. In gedachten is ze niet hier, maar ergens op de Atlantische Oceaan. In een kleine roeiboot samen met Carla en Ineke, alleen water om haar heen, geen land in zicht, geen afleiding. Alleen de horizon en de wil om door te roeien.

Trea is moeder, oma, communicatieadviseur en schrijfster. Maar bovenal: roeister in hart en nieren. “Roeien zit in mijn DNA,” vertelt ze tijdens de crowdfunding. “Ik doe het al meer dan 25 jaar. Het water, het buiten zijn, het samenwerken. Dat hoort gewoon bij mij.”

Maar wat ze in december 2026 gaat doen, is anders dan alles wat ze eerder heeft gedaan: samen met haar teamgenoten roeit ze 5000 kilometer over de Atlantische Oceaan, van de Canarische Eilanden naar het Caribisch gebied. Een reis die gemiddeld 60 dagen duurt. Een avontuur dat ze samen met Carla en Ineke aangaat onder de naam Grannies on Waves, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor een hoger doel: geld inzamelen voor de Prinses Máxima Foundation.

Nu of nooit

Het idee zat al jaren in haar hoofd. Trea volgde de World’s Toughest Row – de zwaarste oceaanroeiwedstrijd ter wereld – al lang met een kriebel in haar buik. Trea staart voor zich uit “dit is zo’n bijzonder plan, ik wilde dit altijd al. Nu het moment dichterbij is, voelt ze: als we dit nog willen doen, dan moet het nu. Ze beseft dat ze allemaal 55-plus zijn, dat de voorbereiding jaren kost, en dat wachten het risico vergroot dat het straks niet meer kan”

Een oceaan oversteken met de roeiboot is geen romantische cruise. De voorbereiding is intens en allesomvattend: fysieke trainingen, mentale weerbaarheid, het regelen van apparatuur, voeding, veiligheid, crowdfunding en sponsordeals. Alles moet kloppen en vooral: alles moet mee de roeiboot in. “We nemen voeding mee voor 70 dagen, gevriesdroogd, klaar te maken met heet water, een watermaker, zonnepanelen, een handmatige back-up, navigatie, reddingsmiddelen, satelliettelefoon. Alles wat je nodig hebt om te overleven op zee.”

Toch gaat het voor Trea om meer dan alleen de oceaan over roeien. “We wilden iets terugdoen. Omdat we alle drie gezonde kinderen en kleinkinderen hebben voelde het goed om iets voor zieke kinderen te doen. We kwamen op het idee iets voor kinderen te doen door Ineke, die ooit in het Prinses Máxima centrum is geweest voor haar werk. Toen Ineke dit op tafel legde zeiden we tegen elkaar. ‘Dat is wel een heel mooi doel.’ We kregen een rondleiding en toen wisten we het zeker, we gaan voor dit doel. Je hoopt dat het nooit nodig is, maar als een kind een ziekenhuisbed nodig heeft, dan gun je dat ieder kind”

Niet te oud, maar precies op tijd

Trea wil laten zien dat dromen geen houdbaarheidsdatum hebben. ‘Wij zijn geen topsporters van 25. We zijn drie vrouwen van boven de 55.’  Maar onderschat ze niet. Ze werken keihard en geloven in alles wat ze doen. Alles kan, op elke leeftijd. Als je maar bereid bent ervoor te werken, dat willen ze uitdragen.

De training is zwaar. Ze roeien meerdere keren per week, volgen crossfit onder leiding van een oud-militair en bouwen stap voor stap op naar het einddoel: dagenlang non-stop roeien, ook ’s nachts, in shifts van twee uur op, twee uur af. ‘We trainen straks niet meer op tien kilometer hardlopen, maar op acht uur wandelen of roeien zonder pauze. Het gaat om uithoudingsvermogen. Mentaal en fysiek.’

Ze doet het niet alleen. De hele crew bestaat uit elf mensen – vrienden, familie en supporters die hen steunen in de voorbereiding. “We zeggen altijd: een droom kan je niet alleen waarmaken. Wat je doel ook is, je hebt mensen nodig. En als je die niet hebt moet je ze zoeken.”

De oceaan als spiegel

Trea zit tegenover me en neemt een slok van haar koffie, ze weet dat het zwaar wordt. Zwaarder dan ze zich nu kan voorstellen, maar juist daarin schuilt de kracht. “Ik hoop dat ik het over me heen kan laten komen; dat ik de sterren zie zoals ik ze nog nooit heb gezien, dat er dolfijnen met ons meezwemmen, dat ik de stilte voel en daarmee voel hoe klein maar krachtig je tegelijk kan zijn.”

Ze denkt aan haar kleindochter, van net een jaar oud. “Zij zit straks in mijn gedachten. Ik weet dat mijn dochter, schoonzoon en kleindochter aan de finish staan, alleen dat idee al, helpt me vooruit.”

Wat ze meeneemt de oceaan op? Weinig kleding, beperkte communicatie, geen internet, geen nieuws. De dagen zullen bestaat uit roeien, eten, slapen en weer roeien. “Je laat alles achter. Je werk, je socials, alles wat altijd door raast. Op het water ben je met maar één ding bezig: de overkant halen. En dat lijkt me zó mooi.”

Een boodschap zonder grenzen

Trea hoopt dat haar reis mensen inspireert. Niet alleen om te doneren voor de Prinses Máxima Foundation, maar ook voor anderen om zelf hun dromen achterna te gaan. “Blijf niet alleen dromen. Fantaseren is leuk, maar je moet ook in actie komen. Dromen worden pas doelen als je er werk van maakt.”

En dat doet ze. Met passie, lef en spierpijn, maar voornamelijk met een groot hart. “Als we straks over de finish komen zit onze crew in gedachten bij ons in de boot. Want deze reis doe je samen, al is het alleen al de voorbereiding. Daarna knuffel ik als eerste mijn kinderen en kleinkinderen. En dan ga ik eten, heel veel, want dat hoor ik van iedereen die de tocht heeft gemaakt.”

Trea lacht, met een overtuigende blik kijkt ze naar haar spullen die ze pakt voor de reis en zegt. “Maar eerst nog even 5000 kilometer roeien.”