OMMEN- De geur van verf en hout vermengde zich met de koude winterlucht in de oudste molen van Ommen. De wind floot langs de houten wieken, binnen wachtte een groot, leeg paneel op de eerste penseelstreek. Het was Imke’s doek. Maar zij was op dat moment nog in Zwolle, met haar rugzak over haar schouder geslingerd, onderweg naar het station.

Ze trapte stevig door op haar rode studentenfiets, haar wangen rood van de kou. In haar hoofd raasden gedachten. Vandaag zou ze beginnen aan een opdracht die haar uit haar vertrouwde werkomgeving haalde, een schildering die in het centrum van Ommen tentoongesteld zou worden. Ze voelde de spanning in haar buik, vermengd met opwinding. Dit was geen illustratie achter de schermen in het anoniem meer. Dit was voor het eerst een zichtbaar publiek.

penselen, schetsboeken en een thermosfles

Toen de trein begon te rijden kwam het avontuur wel heel dichtbij. Ze staarde naar het besneeuwde landschap en probeerde haar ademhaling te vertragen. In haar rugtas zaten haar penselen, schetsboeken en een thermosfles met hete thee. Voor haar lag een lege ondergrond van hout, bijna een intimiderend in formaat. Ze voelde zich klein, en twijfelt of ze het wel aan zou kunnen.

De ruimte in de molen was hoog en gevuld met het zachte geroezemoes van stemmen en het geritsel van kwasten over doek. Ze zette haar spullen neer en bleef even staan. Om haar heen werkten kunstenaars elk aan een eigen paneel.

Elektrisch kacheltje

Met haar handen nog koud trok ze een dunne lijn over het paneel, terwijl ze om zich heen keek naar de andere kunstenaars. Buiten dwarrelden sneeuwvlokken naar beneden, binnen zoemt een elektrisch kacheltje. Ze vraagt zich af hoe ze ooit zulke goede werken gaat maken als de rest.

Ze werkte in stilte, haar handen vol spanning, maar gefocust. Ze schilderde de brug van Ommen. Snel daarna een roze toren en een aantal huisjes die om de toren heen staan. De kleuren die ze koos waren zacht: pastelroze, warm oranje, lichtblauw. Ze probeerde het stadje te laten voelen zoals zij het zag : vriendelijk, licht, dromerig.

“Dat lijkt mooi te worden,” klonk een stem naast haar. Imke schrok even op en schoot bijna uit met haar kwast. Het was Sterre, een andere kunstenaar. Haar handen zaten onder de bruine verfspetters. Haar eigen paneel vulde al flink met bomen en dieren.

Alles is anders

“Dank je,” zei Imke, terwijl ze een stap naar achteren deed om haar werk te bekijken. “Het is wel spannend, zo groot werken. Alles is anders dan ik gewend ben.”

Sterre glimlachte en herkent haar verhaal. Het is bijzonder om iets te maken wat opgehangen wordt in Ommen. “Maar je geeft iets moois terug aan de stad, nadat wij zo warm zijn ontvangen. Dat maakt het bijzonder.”

Die opmerking bleef hangen. Imke dacht na terwijl ze verf mengde. Zou haar werk echt iets kunnen betekenen voor anderen?

Ze raakten aan de praat. Tussen het schilderen door deelden ze verhalen over hun inspiratiebronnen, technieken en vooral twijfels. Sterre vertelde over de rust van de natuur, hoe ze die wilde vangen. Imke vertelde over haar liefde voor detail, en hoe lastig ze het vond om losser te werken.

Gewend aan controle

“Ik ben gewend aan controle,” gaf ze toe. “Thuis werk ik in stilte, alles is daar klein en beheersbaar. Hier kijkt iedereen mee, zelfs bewoners lopen binnen.”

“Dat herken ik,” zei Sterre. “Maar kijk om je heen. Iedereen werkt vanuit iets persoonlijks. Juist dat maakt het krachtig.”

Naarmate de dag vorderde, begon Imke haar plezier in het werk toe te nemen. De sfeer in de molen was warm. Kunstenaars liepen bij elkaar langs, keken mee, gaven tips. Ieder werkte aan zijn eigen beeld, maar samen ontstond er iets groters. De organisator verwoordde het mooi toen ze langskwam: “Het proces is net zo belangrijk als het eindresultaat. Jullie versterken elkaar.”

Licht viel zacht over de Vecht

Twee weken later was Imke’s paneel gevuld met met kleur. De gebouwen kregen contour, het licht viel zacht over de Vecht. Terwijl ze werkte, merkte ze dat haar angst aan het verdwijnen was. Ze voelde zich niet langer overweldigd door het formaat. De steun en nieuwe inzichten van de collega’s waren eigenlijk wel fijn.

Op de laatste middag van het project, toen de molen langzaam leegliep, bleef Imke nog even staan. Ze liep langs de panelen van anderen, bewonderde de kleuren, de contrasten, de verhalen. Elk werk was anders, maar samen vertelden ze iets groters: over de stad, over de makers, over wat kunst kan doen.

Angst voor het onbekende voorbij

Ze keek naar haar eigen paneel. Het voelde niet meer bedreigend. Ze had de brug geschilderd, de toren, de huizen. Ze had kleur gegeven aan Ommen, maar ook aan haar eigen ontwikkeling. Het eerst nog zo onbekende project, bleek een mooi avontuur te zijn geworden.

Toen ze naar buiten stapte en de sneeuw opnieuw zachtjes naar beneden viel, voelde de kou minder scherp. Haar stappen waren zekerder. Ze wist nu: door het onbekende in te stappen, had ze niet alleen Ommen mooier gemaakt, maar ook zichzelf veranderd.